Meskerem Mees over samenwerken met Anne Teresa De Keersmaeker en haar aankomende residentie voor Stories Unfold in het Rubenskasteel

Na een periode met veel optredens voor haar debuutalbum ‘Julius’ en opvolg ep ‘Caesar’ Was het voor Meskerem Mees tijd voor iets nieuw. Na een goed gesprek met huisgemaakte soep besloot ze muziek te leveren en te dansen in Rosas van Anne Teresa De Keersmaeker.  

“Via mijn management had ik gehoord dat Anne Teresa heel graag mijn stem wou gebruiken in haar voorstelling en dat ze graag eens wou bellen met mij. Dus daar maakte ik graag tijd voor vrij aangezien zij toch echt een icoon is in de Belgische kunstgeschiedenis. Er zijn er weinig in België die zo’n internationale naam hebben als haar dus ik was benieuwd en wou eens horen wat zij te vertellen had. In het eerste telefoongesprek vertelde ze dat ze een nieuwe voorstelling aan het maken was en dat ze heel graag mijn stem wou gebruiken daarvoor. In het begin ging het dus heel specifiek over mijn stem. Ik vond dat wel interessant klinken, maar wou haar toch ook graag eerst eens ontmoeten om de details te bespreken.” 

“Ze heeft mij dan uitgenodigd bij haar thuis waar ze soep heeft gemaakt voor mij en dan zijn we naar de paarden in haar tuin gaan kijken. Ik vond haar meteen een boeiend persoon, maar ook iemand met wie ik graag zou samenwerken. Het gevoel zat dus zeker goed. Het klonk voor mij als een cool project waar ik graag tijd voor vrijmaakte. Ik geraak nogal snel verveeld als ik vaak hetzelfde moet doen en dan gaat de ziel er een beetje uit voor mij. Zeker als je gevoelige, emotionele en persoonlijke muziek brengt is dat iets moeilijk. Ik zat dus ook echt te wachten op iets nieuw. In de voorstelling mag ik naast de muziek voorzien ook meedansen, wat fantastisch is, en waar ik heel dankbaar voor ben. Ze liet mij volledig vrij om te doen wat ik wou doen en om na te denken over mijn stuk zodat ik me elke keer kan verbeteren. Ik ben dus heel tevreden over het stuk en de samenwerking.” 

Ik merk dat ik steeds beter begin te begrijpen wat er precies belangrijk is en hoe je naar zo’n voorstelling moet kijken

“Het is enorm fijn om te dansen, dat is ook de grootste reden waarom ik heb toegestemd. Ik had totaal geen voorkennis over moderne dans. Voor mij was dat in het begin iets zeer abstract, iets wat ik helemaal niet kon plaatsen. Sowieso heb ik het persoonlijk altijd al wat moeilijker gehad met dingen die heel abstract zijn, zelfs in de muziek. Doorheen de jaren is dat begrip er wel meer gekomen. Zo is het belangrijk in de muziek om te weten hoe je moet luisteren en in de dans heeft het dan te maken met hoe je kijkt naar iets. Voor mij is het belangrijk om te weten hoe je iets moet interpreteren en die tools of dat referentiekader had ik in het begin helemaal nog niet. Toen we begonnen met repeteren had Anne Teresa mij uitgenodigd om enkele voorstellingen te komen bekijken om meer een beeld te hebben van haar werk. Ik heb de Mystery Sonatas dan gezien en ik snapte er in het begin helemaal niks van (lacht). Waarom gebeurt dit, waarom gaat die arm omhoog op dat moment en wat gebeurt daar? Doordat ik die manier van kijken nog niet had, had ik steeds het gevoel dat ik iets belangrijk miste en dat zorgde voor frustraties omdat je je dan niet betrokken voelt. Daarom ben ik enorm dankbaar dat ik heb mogen deelnemen aan de voorstelling. Ik merk dat ik steeds beter begin te begrijpen wat er precies belangrijk is en hoe je naar zo’n voorstelling moet kijken. Het is een leuke manier om mijn creatieve vaardigheden te ontwikkelen.” 

Het verschil tussen nummers maken voor een voorstelling en nummers maken voor een album. 

“In mijn eigen creatieproces ben ik heel impulsief en kan ik niets forceren. Ik kan dus niet in een ruimte gaan zitten en dan wachten tot er iets komt. Als je jezelf verplicht om in een week zoveel nummers te schrijven en daar dan uit te filteren lukt het niet voor mij. Ik werk echt vanuit een nood of een drang voelen om iets uit te drukken of het gevoel hebben dat ik iets moet vertellen. Er gebeurt altijd wel iets in een mensenleven en je maakt altijd wel dingen mee.” 

“Daarom was het fijn dat ik voor de voorstelling samen kon werken met Carlos die gitaar speelt in het stuk. Het gaf me rust dat ik niet alleen zat met de druk en dat ik kon samenwerken met iemand die een heel ander muziekkader heeft dan ik met andere nummers die hij op een eigen manier benaderd. Van zodra we dan een narratief hadden of een beeld van hoe de voorstelling ging zijn en hoeveel nummers we nodig gingen hebben, konden we aan de slag gaan. Dan werd het een kwestie van dingen uitproberen en melodieën aan tekst koppelen. Aan het einde van de dag speelden we dan de nummers voor iedereen en zagen we aan de reactie wat werkte en wat niet. Als het goed was, hadden we een nieuw nummer voor de voorstelling zo niet dan was het eens een minder productieve dag. Soms lukte het ook eens niet, maar over het algemeen is de samenwerking heel vlot en soepel verlopen.”